3 Temmuz 2010 Cumartesi

son mektup


hızla batan bir gemiden
kurtarmaya çalıştığımız
kuru bir dostluk şimdi
yalnızca elimizde kalan

yitik bir sevdasın
artık sen benim için
özleminle yansa da içim
her an karşımda dursan da
bende artık eksik bir resimsin

ihanetin yüreğimde bıraktığı acı
seni görmenin sevinciyle bitmiyor
küçük heyecanlar, yürek çarpıntıları
 buruk sevinçler, artık bize yetmiyor

 bir tek kırık plak var
 odamdaki eski pikapta
 ve hep takılıp kalıyor
 aynı şarkıda, aynı notada
 omuzuma soğuk bir el dokunuyor
"inme vakti yakındır şimdi son durakta"

Hiç yorum yok:

Related Posts Widget for Blogs by LinkWithin