Çölde paranoya

geceyarısı...
 beynim uyuşmuş
 başımda bir ağrı
 hatta kaşlarım az biraz çatık
 yine de yüzümde bir tebessüm
 ayışığı yok
 günışığı  yazıyor
 yüzüme vuran lambada

 bakıyorum...
 orda biri gülümsüyor
 uykusuz gözlerle
 hatta az çakmak çakmak
 kömür karası mı gözlerin
 kahverengi mi bilmiyorum

gözlerimi görüyor musun
inan hiç bilmiyorum
bir tek  gülümsediğini biliyorum
ve ben de sana gülümsüyorum

 nedense iki pencere arasına sıkıştırılmış
 çift camlı bir ızdırabı yaşıyor yüzlerimiz
 gözümden düşen ilk damlayı
 bir umut kuşu kapıp götürüyor
 kayboluyor siyahi bir cam içinde
 gözlerimden avuçiçlerine düşen
nemli bir tuz tadı
ağlıyorum...

duvar...
insanları hapseden dörtduvar
binalar üzerime geliyor yolda yürürken
taşıtlar öylesine
ağaçlar dallarını öfkeli savuruyor
rüzgar ise daha bir deli esmekte
hani yüreğimi mi delip geçmek ister
kim kızgın kim öfkeli gönderir onu
inan hiç bilmiyorum.
bildiğim tek şey
sensizlikten içime kaçıyorum...

 tüm insanlardan ve binalardan kaçıyorum
 radyoda sesi kapatıyorum
 gözlerimi kapatıyorum
 ve seni düşünüyorum
 şimdi nerdesin diye

yok, yok nerdesin demiyorum ben sana
nerdeysem ordasın biliyorum
seni gömlek cebimde taşıyorum
bir yalansa da bu, inanmak istiyorum
ve kendimi seninle kandırıyorum

kırık dökük bir plaktan cızırtılı bir melodi
düne ait ne varsa güzel olan
hepsi bizi anımsatıyor
zehrimsi buruk ve acı bir tad damaklarımda
neden? inan senden fazla bilmiyorum

hani
ham meyvaların tadı olmazdı dilimizde
hani yeterince olgun ve büyümüştük biz
çiğ damlası olup
düşmemiştim yapraklarına hani

kendimi akıttığım pınarlarda şimdi
sözlerimi zehir gibi yudumluyorum
düşünmüyorum
ne yazık ki artık biliyorum
bilmekten de nefret ediyorum

öfkem yakıp yıkıyor
yüzüm gülse de için için yanıyorum
ve bir yudum su olsan da artık
içimdeki çöle seni istemiyorum...

son mektup

hızla batan bir gemiden
kurtarmaya çalıştığımız
kuru bir dostluk şimdi
yalnızca elimizde kalan

yitik bir sevdasın
artık sen benim için
özleminle yansa da içim
her an karşımda dursan da
bende artık eksik bir resimsin

ihanetin yüreğimde bıraktığı acı
seni görmenin sevinciyle bitmiyor
küçük heyecanlar, yürek çarpıntıları
 buruk sevinçler, artık bize yetmiyor

 bir tek kırık plak var
 odamdaki eski pikapta
 ve hep takılıp kalıyor
 aynı şarkıda, aynı notada
 omuzuma soğuk bir el dokunuyor
"inme vakti yakındır şimdi son durakta"

Bir nehri kurutmak

bir nehri kurutmak
sabrının son damlasına dek
hani çok nazla
az çok aşık usandırmak

avuçlarına hapsetmek
çok seviyorum diye
ışığı ateş böceği sanarak
aldanıp, aldatarak

yalanına kendi inanmak
aşağı mahallede
ve elinde urgan
asacak adam aramak
kör bir hakim edasıyla

küskün bir çiçek gibi
rutubetten nem kapmak
sanrılar ve yargılarla
her an yangına atılacak
çayda hazır çıra olmak

şarkılardan fal
satırlardan şiir tutmak
ve elemterefiş /
kem gözlere şiş olmak

hani misal bu ya
bal tutup
parmak yalamak için
arı kovanını çomaklamak

gökgürültüsü olup
bereketli yağmurlara değil
sele tufana dilekçe yazmak
anlamsız ve hep zamansız

elimde zamanın asa'sı
içimde bulutlar küme küme
uzun sözü kısası şöyle:
"olmak ya da olmamak"

- OL ma! olma, olma be.

Aşk Yalan

aynası cebinde ve ve saçları biryantinliydi
kasaba delikanlılarının
suyun aksinde tarardı saçlarını
hep çeşme başında köylü kızları

şimdi ırak düştük apartmanlarda
kendi içimizde arıyoruz aynaları
suretlerimizi görebilmek için başka canlarda
düşpembe hayaller kurmaktayız
duramaksız..
ve tüm aynalar pamuk prensesin
annesinin aynası gibi
en güzel sensin en güzel sensin

AŞK bu günlerde
toz pembe bir yalan
pamuk ellerle
altın tepside sevgiliye sunulan

Babalar gününde oğlum'a

-maden şehitleri için-

bir sabah kalkacaksın
bakacaksın ki ben yine yokum
ekmek almaya gittiğimi düşün
her zamanki gibi
aslanın ağzından

nasılsa anlarsın bir gün
o aslanın beni
nasıl hamm! ettiğini...

Game over

küstüm
oynamıyorum 

geri ver artık bilyelerimi, topacımı
ve tüm masumiyetini çocukluğumun...

Olmadı yâr

Seni sevdim

daha çok sevmek istedim.

daha çok sevdim,

daha da çok istedim.

olmadı yâr,

olamadı yâr,

aşkın bana dokundu...

Kumsaldan denize

Sen açmadıkça kapını

mektubunu okuyamazsın

"aç kapıyı bezirganbaşı"

bekliyorum ben.

kalıplar tutmuyor ama

ayak izlerimiz var

kumsalda yarı çıplak

demek ki buralardaydık dün gece

bu sabah yaz geldi üzerimize

at hüzünden örtüsünü ellerinin

hadi şöyle yatakta bir gerin

derin derin uyuduğun yeter
kalk, kalk hadi bu gece bana giyin...

Tut elimi çocuk -8

YÜREĞİ/M ÇOCUK

uyudum, uyandım sen hep aklımdasın
bu kadar uzaktayken de yanımdasın
aldığım nefessin, damarımda, kanımdasın
madem ki; özümde, içimde, canımdasın
tut elimi, sevdanı bileyim. yüreği/m çocuk

acaba ben kadar sever misin beni?
istesem kocaman sarar mısın beni?
bir düşe dalsam yumup da gözlerimi
madem ki; her zaman çok özlersin beni
tut elimi, halini göreyim. yüreği/m çocuk

yollarda oynarken koşup, düşüyorsun
akşamın serininde titreyip, üşüyorsun
acımadan bazen, yürek yâremi deşiyorsun
madem ki; benimle uzak yolları düşlüyorsun
tut elimi, haydi gidelim. yüreği/m çocuk

aklına esip hani, güneşe gitmek diliyorsun
elalem aya, biz yaya bunu da bilmiyorsun
hangi oyunu oynasak sen beni yeniyorsun
madem ki; haydi gel,yine gezelim diyorsun
tut elimi, gözünü seveyim. yüreği/m çocuk

ne karanlık yollar var, iyi niyet döşeli
ne insanlar tanıdım yürekleri kaç köşeli
"gönül dağı"mız hep lale, sümbül, menevşeli
madem ki; yollarda düşmekten çok ürküyorsun
tut elimi, ikimiz geçelim. yüreği/m çocuk

göçmen kuşlar gibi uzak diyarlara uçuyorsun
yanına sokulsam, hemen az öteye kaçıyorsun
bazen toplayıp, bazen saçlarını saçıyorsun
madem ki; dik yokuşlarda bu kadar susuyorsun
tut elimi, birlikte içelim. yüreği/m çocuk

sana gelirken koşan yollar geri gider
derlerdi bilmezdim ayrılık ölümden beter
ikimize ne günler yeter, ne yıllar yeter
madem ki; ne çok sevdim bilmek istiyorsun
tut elimi, sarılıp öpeyim. yüreğim çocuk.

Tut elimi çocuk -7

BENCE İRMA

seninle
bir çingene vapurunda
ya da bir yörük obasında
veya bir türkmen çadırında
iki gönül bir sevda odasında
tüterek yanan gönül sobasında
yan/a yan/a yaşamak var ya

iskele iskele, liman liman
hani buram buram, duman duman
aşkla, sevgiyle, ihlasla
hiçbir adaya varmadan asla
kan/a kan/a yaşamak var ya

bütün işleri koyup yoluna
piknik sepetini takıp koluna
gündüz güneş, gece dost ayla
ısınmak bir yudum sıcak çayla

hani karada, havada,denizde
batarken bile tenimi yakan
bir akşam güneşi yüzümüzde
can cana yaşamak var ya...

biliyorsun değil mi?

ne çok söylecek sözümüz var bizim

onca suskunluğumuza rağmen

dur be, deli yüreğim

ağlama, kanama hemen...

Tut elimi çocuk -6

POTPORİ

beyaz bir buse masum yanaktan
pembesi biraz mahcup dudaktan
kırmızısı can yakar ta uzaktan

ne kan kırmızıdır, öyle serseri
ne dört duvar gök deniz masmavi
az şımarık, az mahcup, az deli
turuncu sevdim güzelim ben seni

Tut elimi çocuk -5

DOKUN/DURMAK

incinme payı koymalı
isyankar kelimelere
sevgiyi yansıtmalı
daima parmak uçlarımız

bencilce gönül kırmayı
huy edinirse eğer insan
kalabalıklar içinde
kalakalır yapayalnız

Tut elimi çocuk -4

ÇAĞIR BENİ

çağır beni
daha da yükselsin yüreğimde sesin
sadece busemle kesilsin hep nefesin
tut elimi çocuk, işte benimlesin
bak, gör şimdi bilmediğin hallerimi
bu yürek hep senin ve sen bendesin

çağır beni
gelirim başucuna bir bulut gibi
hani omuzlarına düşen yağmur damlası
gelirim durulmuş nehirlerde umut gibi
kollarım kıyını saran deniz dalgası
ve biter belki hasretin yaman kavgası

çağır beni
gelirim ak pak yağan beyaz kar gibi
gelirim yetmez zaman, bize dar gibi
gelirim az yorgun bir halim var gibi
gelirim ansızın gecelerden bir gecede
ya sen bekler misin yine beni yar gibi

çağır beni
gülümseyip içindeki aynalara hep yine
gözünde yaş yerine umut ve sevinçlerle
böyle katlanır belki yüreğim hasretine
böylece düşlenir doyumsuz kavuşmalar
bekle, madem ki umut denen bir şey var.

Tut elimi çocuk -3

BEKLENEN

umudu tükenmiş bir kelebek gibi
hemen yastığa koşuyor şimdilerde
dün hep ışıldayan gözbebeklerin

yenilenen bir sabahtı dilimizde
neşe kokardı şarkısı tüm böceklerin
güneşe asılı yarım bir dilekçe
şimdi sana tüm söyleyeceklerim

tut! umudun ucundan yine sevinçle
tesbihinde hayata yeni bir gün ekle
gelecek o elbet bir gün çingenem
baharda çiçekler açsın hele bekle

Tut elimi çocuk -2

BAHARAT

penceremde bahar
yüreğimde umut
gözümde ışıltı
gönlümde sevda
göğsümde sıcaklığın var.

dilimde adın
dudağımda tadın
özümde sözün
yüreğimde sızın
yollarda hasretlik var.

dağlar da bulut
yüreğimde umut
kırlarda sevinç
soframın tadı tuzu
kalbimde hep o arzu var.

hadi bana gel bahar
hadi bana gül bahar
yüreğime dol bahar
yine benim ol bahar

Tut elimi çocuk -1

AVUNMA/K

akşam geceye devretti sara nöbetini
bizse peşine takılıp kör bir hayalin
sürükleniyoruz işte zamanın peşisıra

sabah yeniden doğacak diye şu güneşe
inanılmaz bir umutla bağlanmışız ya

oysa bil/miyoruz bahtı kara olanın
ha bu dün/yada, ha yılda, ha ayda
üstüne gün doğsa, doğmasa ne fayda

Bir gül dönümüne 4._4

                         gün dönümünden bir gül dönümüne

dört

dört küçük velet

bir çöp tenekesi

hanım evladı görüntüsünde mahallenin tek şortlu delikanlısı

delikanlı dediğim yaş 8-10 arası

evde aslan yavrusu, sokakta süt dökmüş kedi

çöp kenarına sıcak kül dökmüş biri

değnek ucuna bayrak, yırtılmış naylon parçası

sanki güpegündüz fener alayı

savruldukça yerlere her bir ateş, kor parçası

biri nasipmiş sol dizime

askeri öğrenci olamadım bu izimle

pişman mıyım

hangisine:)

ben denizi görünce kız

elifi görünce mertek sanan

masal saatinde bir kulağı

hani her söyleve aldanan

elin oğlu, kızı her sözü doğru sayan

ekmeğine şeker, yoğurt üstü

tek lüksü

ve büyüklüğüne hala hayran kaldığım çeyrek metre çikolatalar

bayram üstü

ha bir de anlamlandırılamayan

kendi kendine gülüşler

hani anlam ötesini bilip susmak zorunda olmanın getirisi

ilk merak

insan psikolojisi

uzaklarda ötelerde birilerini arama çabası

ay, güneş, çobanyıldızı

ve rüyalarda hep o güneş ülkesinden gelen denizkızı

gül

gül sen

güldükçe, gül yüzünde parlıyor güneş

beş.

Bir gül dönümüne 4._3

gün dönümünden bir gül dönümüne

üç

üç delik yim para

üç beş kuruş sonra

bir onluk bir on beşlik dondurma

selambol Hurşit, rahmetli ehbap amca

leblebi tozuyla pamuk helvadan mürekkep bir dünya

lastik ayakkabılarım, meshlerim

çamur sıçratan paçalarıma

az biraz

dar gelirli bir aileye bol gelirdi pantolonlar

ceketler, meketler

babamın ceplerinde ne menem bir şeyse "görde-bil" arama telaşı

maltız közünde  tutuşturulmuş zehir gibi bir asker cigarası

önce miydi sonra mıydı karıştırdım ama, kamu yararına

yerden alınan bir izmarite iki tokat yiyişim

ninemin ördüğü topuğu muskamsı yün çoraplarım

ne hikmetse giyerken hep dar gelip isyan ettiğim  kazaklarım

bir de bildiğim sıcacık bir taş koyardım önlüğümün cebine

karlı kış günlerinde

ve babamın isyanına inat yetim çocuklar gibi boynu bükük

elleri cebinde

ben serseri

avare

iyi de  seni ne zaman sevdim

bunca iş güç arasında hani veletliğim ne zaman tuttu da

ninemin e-re-ke sinde zorla hatmederken kelimeleri

adını ezberledim

okul numaranı, evinizin yolunu

geliş gidiş saatlerini bir çırpıda

ve söyle / sen ne zaman abla oldun, büyüdün ki böyle

ben iki çiviye bir halka attırırken sokak aralarında

gündüz

düpedüz

ellerime hoh!

gecesi bazen altında dört döndüğüm yorganlarda

büzülüp, kıvrılıp uyuma çabası

üstüne üstlük

pencere de asılı bir üslük, ferace

öcüler, markutlar cabası

yinelenen kabusumdu her gece

ben üşüdüm yine

ört

dört.

Bir gül dönümüne 4._2

                          gündönümünden bir gül dönümüne

iki

iki saat mor ve soluksuz

ihtimal iki gün kusarak

ve en az iki gece herkesi uykusuz bırakarak

pek bundan öncesini de sonrasını da bilmem ya

ne yemişim hani ne içmişim

ama iki zature de bir ölememişim

ne zaman büyüdüm

ne zaman tay tay yürüdüm

hepsi meçhul bir limanda batık bir gemi benim için

peşine düşüp sormadığım

bir duman bilirim sadece

batıktan, yanıktan

su üstünde tüten

dam üstü tütmeyen bacalara inat

içimde bir çocuk yanarmış için için

ne biçim

su üstünde dedimse

su götürür bu tanım

ayağım sağlam yere basmadığından dedim belli ki

hani tuttuğumu koparamadım da

tutan kopardı ya yüreğimi

az meçhul ya da tam belli değil

rumi takvimle en son ne zaman öldüm

ebcedle ne düşüldü kadertaşıma

alınyazımdan artakalan üç beş kelime  olmalı ihtimal

hani kitabe-i sengi mezarına aşık olmaklığımdan belki üstadın

iyi de burnum ne zaman düştü

kemiklerim ne zaman çürüdü

elimde çıkmayan mürekkebe inat

kimler kırkımı çıkardı kırk dakikada da

içli şarkılar  rakkaselerin zil seslerine karıştı gitti bir anda

ne çabuk  "ömrümce gün görmedim

hiç olmadım bahtiyar / yaşım genç olsa da gönlüm ihtiyar" nağmeleri

bayramlık ayakkabı alınmamış çocuk tepinmeleri gibi

inadına tabutumu tekmeler oldu.

hadi ellerim eskiden de üşürdü

fakat cenaze namazım kılınmadan daha

musalladan yere beni kim düşürdü

bilemedim, bilinmedim, ilenmedim

zar, zor

güç

üç.

Bir gül dönümüne 4._1

                          gündönümünden bir gül dönümüne

bir

bir gün

gündönümünde

doğdum bu dünyaya

günler güne dönüyordu ihtimal yine

her zamanki alışkanlıkları ile

kulaklarını bir bebek çığlığına tıkayıp

biz de sıradan

biz de onlardan

der gibi sessizce

küçük adam

yaşadı koca bir ömür

gün ve gece

kendince

iyi, kötü

durmadan

geçen zamanı durdurmadan

ve su da aktı gitti avuçlarından

her şeyden ya da hiçbir şeyden bir farkı olmadan

kalbimde ince sızı

hep dost yürekler oldu

soldu

ardından papatya sümbül lale her çiçek

hani dalgalı denizlerde bir gemi gibi

bir balon göğe bırakılmış ipi

serseri sabırlarda günlerce

hece hece öldüm

her gece

sabah günle uyanabilmek adına

kendi cenazemi hep ben gömdüm

bir gündönümünde

doğdum bu dünyaya

bir de

yüzümü bir güle döndüğümde

iki.

Sorma ne haldeyim

anılar biriktiriyorum senden

gözlerinin karasından

öperek boynuna düşen

o yağmur damlası gibi

rakı kadehinde sarhoş

boynunu kadere eğmiş
bir gül goncası gibi

hasreti derinden hisseden

içime yerleşmiş, o hain,
hain yürek sancısı gibi...

Üşüdün mü?

güneşi birlikte uyandırmak umuduyla

ayın şavkına saklandığımız bir gecede

seslerle, kelimelerle değil,
bilakis seninle ama, usulca sessizce

sırtın göğsümde  birlikte uyumalıydık

ben sensizliği düşünmemeliydim

sen bensiz üşümemeliydin o gece...

Haberin var mı?

kanatlarındaki esinti
yelkenlerini dolduran rüzgar
olmalıydım ben.

balonları hazırladı çocuklar
uçurtmalar açıldı hemen
gelirsen bayram, haberin var mı?

Dilek

Bu sevdanın yanında

sen sıfırsın, ben sıfırım

biz iki kişiyiz, ve Allah bir

dilerim sağda sıfır oluruz

kifayetsiz solda değil

aşkımız ise onyüzbinmilyon...

Çığlık

sessizliğin içinde bir çığlık gizlidir

durgun akan suda kanayan bir nehir

salınan yaprakda kuruyan bir damar

gülen yüzün ardında sararan bir söz

eriyen zaman içinde tükenen derman

benim içimde içimi yiyen bir kurt

isimlerin ardında perde

perdenin ardında kâbus

senin içinde bir çağlayan

benim içimde ağlayan bir çocuk gizlidir.

an bu an

gün bu gündür

hüzün bakidir sessizliğimizde...

Kendi bahtiyar

1
yerlerden başlamalı
her an 1 ayağımız çukurdaysa
bari yeryüzünü mamur kılmalı

2
söz oluyoruz
ya da hiç olamıyoruz
su dingin akmayı öğrenmiş
ben yel, sen sel iken görmeli


1 de
3 düşünür 2 söyler
1 çerçeve çizer
yüreğim doğalı beri
buzlu cam ötesini dilemişse de

yorgun ve üzgün
1 yürek benimki
hatalı kusurlu ve
kendi içinde 1 suçlu belki


herhangi 1 çiçek
herhangi 1 kuş
yada belki 1 balık
sevgiden ırak - olmayan


meydan sopası yemiş
asker kaçağı ellerim
oyun bilmez 1 gönül
susamak suçsa sana
susarım yeter ki sen 1 gül

kuru 1 dal
kapkara toprak ve su
yağmur duası gibi 1 aşk bu
tek taraflı 1 dilekçe ise dua
su damlası neden hasret düşer toprağa
toprağın yazdığı dilekçede
1 serapmısın sen


gün biçeli beri ömrünün son baharına
saçlarından 1 ömür gecmiş ihtiyarım
yüreğim yorgun belki ama
ben varlığınla hep bahtiyarım...

TIP BAYRAMI - II

ben sadece bir yolcuyum

nereye gidiyoruz?

tıp.

ya mezarlıkta rüzgarın kokusu

ya taşı delen su damlası

mı sın sen?

tıp.

yaraya vurulan neşter

şairin dilinde mühür

esaretse seni sevmek

ona da değer

tıp.

hayat bir imtihan

ben hep kaldım

birgün gideceğimi bile bile

pencereni aç

tıp.

ve söz ol şimdi

kimbilir rüzgar yetiştirir

tıp.

denize düşersen yeşil ol

yere düşersen mavi

farkın farkedilmeli

tıp...

TIP BAYRAMI

İnsan sevdiğinin gözyaşlarına sebepse
kalemini kırmaz mı?

bir cellat gibi kendi dilini
kesip biçip, kilit vurmaz mı?

kırdım /vurdum /durdum...

Susarak, küserek
bir rus ruleti oynadık seninle

1, 2, 3 ve TIP
durdum, durdum

ben, ikimizi de vurdum...

Buselik makamında

Adam kızı öptü, ellerinden
O eller narin
Eller incecik ve beyaz
Eller üşümüş ve ayaz
Eller saran seven ve kucaklayan
Eller bir yürek elçisi gibi kanayan
O ellerdi sevdayı yazan


Adam kızı öptü, avuçlarından
O avuçlar bir yudum su
Avuçlar bir nefes rayiha
Avuçlar gezindi yüzünde
Avuçlar sardı her hüzünde
Avuçlar bereketli bir pınar
O avuçlar donarken beni yakar


Adam kızı öptü, omuzlarından
O omuzlar dünyayı sırtlamış
Omuzlar yükünü paylaşmış sevdanın
Omuzlar heybetli birer dağ
Omuzlar direnç yüklü bir lale
O omuzlar güvenilir bir kale


Adam kızı öptü, saçlarından
O saçlar kaderimin örgüsü
Saçlar hasretin döngüsü
Saçlar ipeğin sevgisi
Saçlar yarenlik kokar
Saçlar bir deli nehir
Akar, akar, akar...


Adam kızı öptü, yanaklarından
O yanaklar yeşil elma
Yanaklar mahcup kırmızı
Yanaklar seher yıldızı
Yanaklar yanıma yandaş
Yanaklar canıma candaş


Adam kızı öptü, gözlerinden
O gözler bir deniz
Gözler nisan yağmuru
Gözlerinde hep bir buğu
Gözlerin sevdalı bir kuğu


Adam kızı öptü,dizlerinden
O dizlerde uyudu düş de olsa
Dizlerde büyüdü bir nebze olsa
Dizlerinde hep huzur aradı
Dizlerinde gece yıldızlardaydı
O dizler sevdayla kanadı
Dizler umut kuşunun kanadı


Adam kızı öptü
Dudağından
Kulağından
Köşesinden bucağından
İçten, özden ve derinden


Adam kızı öptü
Önce ve sadece yüreğinden

Barış Mevsimi (pdf e-kitap)

Şiirlerime ilgi duyan, merak eden dostlar, geçmiş yıllarda bir kısmı e-kitap olarak topladığım "barış mevsimi" adlı çalışmamı aşağıdaki linkten edinip, okuyabilir.

BARIŞ MEVSİMİ (indirmek için tıklayın)

SON SONBAHAR (Yakında)

-------------------------------------------
* dostlar için telif hakları uyarısı yapmama gerek yok ama farklı düşüncedekiler için bir cümlem olsun "yüreğim benimdir"

Bende Kalan

yitik sevdamızın
lirik yalnızlığında

sen sesli kumrular

günaydınlardı her gün yüzümü

 çift camlı cenderelerde

 eli mahkum bir aşkı izlerdi

 gözbebekleriniz umarsız

 oysa kör kelebeğin rüyası idi

 şairin dilinden dinlediğiniz

 her dokunduğum dal kururdu

 her yaprak rüzgarda savunmasız

 dileğimi söylerdim her geceye

 seni bana vermezdi  acımasız

 hüznü büyütürdüm gözbebeklerimde

 esareti yaşardı dilim kelepçeli

 sen kendimden korktuğum kabus

 kelimelerin katiline bir kurşun

duruşun hür mağrur boyun eğmemiş

bir halim selim diktatör edası bilirim

kabul edilmiş benimsenmiş tekdüze esaret

 boynumda yağlı urgandı zincirlerim

 suçsa seni sevmek, peki sustum ben

 sustuğum, sen yine de sorma neden

 susan sevdan değil ki, sadece beden
 sen yine de usanma, bıkma emi  benden...